Dagboek van Jouko, medewerker intake en evaluatie

Wanneer op maandag de wekker gaat dan maak ik een bakje yoghurt met noten, zaden en fruit klaar. Ik zet een kop koffie en klap mijn laptop open om de binnengekomen mail door te nemen. Deze keer valt het mee, omdat ik afgelopen vrijdag nog heb gewerkt. Normaal is dat mijn vrije dag. Maar ik hoef me niet te vervelen vandaag. Als medewerker intake en evaluatie zijn er drie zaken het meeste van belang: nieuwe aanmeldingen voor huishoudelijke ondersteuning oppakken en beoordelen, bestaande indicaties verlengen en de daarbij behorende evaluaties. Vandaag verleng ik vooral de voorzieningen in Zuid-Oost en Nieuw-West die komende maand aflopen. Dat moet tijdig gebeuren, zodat er geen problemen ontstaan met de planning en de facturatie. Sommige dossiers van klanten worden beheerd door een externe klanthouder. Dan zoek ik contact met die externe klanthouder om de voorziening tijdig verlengd te krijgen. Want zonder lopende indicatie geen huishoudelijke hulp.

 

De collega met wie ik samen verantwoordelijk ben voor Zuid-Oost geniet van een welverdiende vakantie. Daarom komt er wat extra op mijn bordje. Zo krijg ik een uitbreidingsverzoek binnen uit de Bijlmer. De fysieke gesteldheid van mevrouw gaat achteruit, geeft de begeleidster van een klant van ons aan. Ze komt niet meer toe aan enkele taken die ze voorheen altijd zelf deed. ‘Het gaat bijvoorbeeld om de was, afstoffen en afwassen’, vertelt ze. ‘Ze doet alles het liefste zelf en vindt het echt moeilijk om uit handen te geven. Maar ze kan nauwelijks op haar benen staan.’ Ik probeer de situatie zo goed mogelijk in kaart te brengen en breng de coördinator op de hoogte van de situatie. We besluiten de hulpinzet uit te breiden.

Ik voer een lastig telefoongesprek met de zoon van een mogelijke nieuwe klant in Osdorp. Alle organisaties in Amsterdam moeten van de gemeente de instroom beperken. Ik moet meneer vertellen dat we de zorg voor zijn vader momenteel niet op ons kunnen nemen. Hij komt wel in aanmerking voor huishoudelijke hulp door zijn verminderde fysieke gesteldheid. Maar hij komt op de wachtlijst, omdat de zorg nu nog kan worden opgevangen door hemzelf en zijn andere zoon. Er is begrip, maar ook onvrede over het vooruitzicht: misschien wel meer dan een jaar wachten. Ook ik spreek daarover mijn zorgen uit.

 

Huisbezoek bij een ouder stel, ze zijn bijna vijftig jaar getrouwd. Ik vraag me verwonderd af wie dat tegenwoordig nog haalt. Meneer en mevrouw komen niet uit met de huidige hulpinzet. Samen evalueren we wat eraan schort. Volgens mevrouw doet de hulp het goed, maar heeft ze niet genoeg tijd om buiten de ramen te lappen, de zolderkamer mee te nemen en in het voorjaar de tuin eens een beetje op te knappen. Ik verduidelijk dat deze taken niet horen bij het takenpakket van onze medewerker. Meneer en mevrouw geven aan dat de hulp, die ze ‘een schat van een mens’ vinden, verder wel toekomt aan de taken in huis. Daarom besluiten we de hulpinzet niet uit te breiden. Daar kunnen ze zich in vinden.

 

Vrij zijn op vrijdag, er zijn ergere dingen in het leven te bedenken!