Klantverhaal
Op de koffie bij mevrouw Wolschrijn
20/01/2022
We lopen niet elke dag een man tegen het lijf die thuishulp is. Of beter gezegd: parttime thuishulp, want Jos heeft nóg een baan. Die baan is er de reden van dat het vandaag - voorlopig - de laatste keer is dat hij met een microvezeldoek in de aanslag staat. Plaats van handeling: de Dapperbuurt in Amsterdam, bij mevrouw Wolschrijn-Kassteen.
Een keurig appartement heeft mevrouw daar in een woonzorgcomplex. Met dank aan Jos, maar ook met dank aan haarzelf. ‘Ik stof nog zelf en hang zelf de was op. Maar Jos doet de grote dingen voor mij: de badkamer, de wc, stofzuigen en dweilen.’ Jos valt al een paar maanden bij mevrouw in, omdat haar vaste hulp is geopereerd aan haar pols.
Thuishulp is zijn bijbaan - en dat is oneerbiedig gezegd, want hij doet het met zichtbare routine én plezier. ‘Ik ben eigenlijk trainer communicatie en gedrag in het bedrijfsleven. Door corona had ik last van werkuitval. Ik had snel inkomsten nodig. Vroeger heb ik het werk ook gedaan, dertien jaar lang. Ik kon snel instromen en ben twee dagen in de week aan de slag gegaan voor Cordaan Thuisdiensten.’
Jos werkt op donderdag en vrijdag, in totaal bij vijf klanten. Mevrouw Wolschrijn-Kassteen is er één van. Een ‘krasse Amsterdamse’ mogen we haar noemen. ‘Ik ben 85 jaar. En geboren en getogen Amsterdamse. Geboren op het Haarlemmerplein in de Spaarndammerbuurt, na het trouwen zijn we naar Betondorp gegaan.’ Een ouderwetse radio en een grammofoonspeler zijn zichtbare herinneringen aan haar overleden echtgenoot.
‘Ouderwetse thuishulp’
Elke dag gaat ze nog met haar rollator naar de Dappermarkt. ‘Nee, Jos hoeft me echt niet attent te maken op de leuke dingen in de wijk. Ik ben zelf nog ondernemend genoeg’, zegt ze met een ondeugend lachje. Onverstoorbaar gaat Jos ondertussen verder met stoffen. ‘Ik vind schoonmaken wel prettig. En ik ben vrij precies. Ik kom nooit later en ik ga nooit eerder weg. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel.’
‘Een beetje mindfulness’
Ook omdat hij het werk graag doet. ‘Ik vind het heel ontspannende dingen. Voor mij is het een beetje mindfulness. Normaal ben ik met heel moeilijke dingen bezig, zoals trainingen bedenken. Werken in de thuiszorg zou ik niet zien zitten. Ik zie mezelf niet bezig met medicijnen of met billen wassen. Schoonmaken is anders. En die sociale interactie met de klanten vind ik toch wel heel erg leuk.’
Lesgeven aan de Hogeschool
Ook vandaag, in het gezellige appartement van mevrouw Wolschrijn-Kasteen. ‘Ja hoor, we babbelen heel wat af’, knikt die bevestigend. ‘Van het weer tot en met wat ik allemaal heb beleefd op de Dappermarkt.’ Toch moet mevrouw het binnenkort zonder Jos stellen: hij gaat tot en met januari lesgeven aan de Hogeschool van Amsterdam. Zijn mooiste compliment: ‘Al mijn klanten vonden het vervelend dat ik wegging!’